Ik hoef geen therapie, want ik trek mijn plan, zoals ik altijd al gedaan heb.

En ook deze keer werk ik me er wel door. Dat is alle vorige keren ook al gelukt.

​

Ik hoef geen therapie, want ik doe al genoeg aan introspectie: ik ben een overdenker en stel mezelf al genoeg in vraag!

​

Klinkt dit bekend?

​

Toch leeft er bij jou ook een zoektocht, aangezien je dit vandaag leest.

 

Als therapeut besef ik hoe we vaak vanuit

zelfbescherming,

onafhankelijkheid,

gewoonte,

misschien soms zelfs schaamte

naar die therapie afwijzende woorden grijpen. In therapie heet dat weerstand.

En weerstand is een noodzakelijk iets: het komt ons beschermen.

Het maakt dat we het volhouden of zelfs, dat we het overleven.

​

Vandaag wil ik er dit voor jou aan toevoegen: Je hoeft geen therapie, toch zit je dit hier te lezen.

Want iets in jou wilt er nu net nog even bij blijven.

En misschien kunnen we daar beginnen: “ik denk niet dat ik therapie nodig heb en toch zit ik dit te lezen.”

Omdat er iets knaagt.

Maar ook de weerstand om naar dat knagend iets te kijken is welkom.

Want jij bent welkom. Welkom zoals jij bent.

​​​​​

​